பொன்னமராவதி,மேலைச் சிவபுரி கணேசர் செந்தமிழ்க் கல்லூரியில் நடைபெற்ற கவிதைப் பயிலரங்கத்திற்கான முன்னோட்ட உரை
அன்பான நண்பர்களே,
வணக்கம்,
அவ்வையின் இரண்டு வாக்குகளுடன் இந்த உரையாடலை ஆரம்பிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அரிது அரிது மானிடராய்ப் பிறத்தலரிது என்கிற பாடலில் வருகிற ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல் அரிது என்கிற வரி ஒன்று. இன்னொன்று ‘ சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்‘ என்கிற வரி ஒன்று. நம்முடைய நல்லூழ் என்று சொல்லலாமா, நாம் அரிதான ஞானமும் கல்வியும் வாய்க்கப் பெற்று இங்கே கூடியுள்ளோம். இங்கே “கற்றது கைம்மண்ணளவு” என்கிற ஞானத்தையும் நாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். ஏனென்றால் நாம் கவிதை பயில ஒன்று கூடியிருக்கிறோம். அப்படியானால் கவிதை என்பது அவ்வளவு பெரிய விஷயமா அதற்கு கடலளவு ஞானம் வேண்டுமா என்கிற கேள்விகள் எழ்லாம். அப்போதுதான் அவ்வையின் மற்றொரு வாக்கு ஆற்றுப்படுத்தும் விதமாக ஒலிக்கிறது. “சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்.”என்கிற வாக்கு. ஆம் நாம் கவிதையைப் பழகி விடலாம் என்பதே என் கருத்து.
கவிதை என்பது என்ன என்பதற்கு திட்டமான வரையறை கிடையாது. அவரவர் அனுபவித்த கவிதை உணர்வுகளின் விளக்குதலாக நிறையச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.அவையே அழகான கவிதை வரிகள் போல இருக்கும்.
புதுமைப்பித்தன் கவிதை என்பது ஒரு மோகனமான கனவு என்கிறார்.
Poetry is an echo, asking a shadow to dance. – Carl Sandburg
கவிதை, ஒரு ‘நிழலை’ ஆடச் சொல்லிக் கேட்கும் ’எதிரொலி’ என்று கார்ல் சாண்ட்பர்க் என்பவர் சொல்லுகிறார். இதில் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் அர்த்தமிருக்கிறது. எதிரொலிக்கும் உருவம் கிடையாது நிழலுக்கும் உருவம் கிடையாது. – எதிரொலி நகைச்சுவை-
“Prose is words in best order, poetry is best words in best order ‘ உரைநடை என்பது வார்த்தைகளின் சிறந்த வரிசை: கவிதை என்பது சிறந்த வார்த்தைகளின் சிறந்த வரிசை” என்று ஒருவர் கூறுகிறார். ஆனால் இதை முழுக்க ஒப்புக் கொள்ள முடியாது.ஏனென்றால் கவிதை வெறும் வார்த்தை அடுக்குகள் அல்ல.
1) Poetry is everywhere; it just needs editing. – James Tate
கவிதை எங்கும் இருக்கிறது ஆனால் அதை சற்றே செப்பனிட வேண்டும் என்கிறார் ஜேம்ஸ் டாட்டே. இதுதான் நமக்கு உபயோகமும் தேவையுமானது.கவிதை எங்கும் இருக்கிறது யாரிடமுமிருக்கிறது.
1) The poet doesn’t invent. He listens. – Jean Cocteau
கவிஞன் கண்டுபிடிப்பதில்லை அவன் கவனிக்கிறான் என்கிறார்- ழீன் காக்தே
ஆமாம் கவனிக்கிறவன் கவிஞன் ஆகிறான். நம்மைச் சுற்றி நிகழ்பவை எல்லாவற்றிலும் கவிதை இருக்கிறது.
’காட்சி’ என்று ஒரு கவிதை.’ பாதசாரி’ என்கிற கவிஞர் எழுதியது.
காட்சி
என் பார்வையைப் பறித்துச் சூடிக்
கொண்டு போனது ஒரு காட்சி
காக்கி உடையில் ஒரு பெண் போலீஸ்
பஸ்ஸுக்கு காத்திருந்தாள்
I
தன் கைக்குழந்தையைத் தோள் சாய்த்து.
இந்தக் கவிதையை நன்கு கவனியுங்கள். ஒரு சாதாரணக் காட்சி ஐந்து வரிகளில் சொல்லப் படுகிறது. ஆறாவது வரியில் அது ஒரு மென்மையான உணர்வை எழுப்பி ஒரு கவிதையாகிறது. இதே பெண்போலீஸ் சாதாரண ஆடையில் இருந்தால், இந்த எஃபக்ட், அழுத்தம் கிடைக்குமா...? அது ஒரு பிரத்யேகமான காட்சியே இல்லை.
வாழ்வின் எல்லா அடுக்குகளிலும் கவிதை ஒளிந்திருக்கிறது என்பதைச் சொல்ல இன்னொரு உதாரணம்.
‘நறுக்கென்று
ஒரு சிறு கவிதை
எழுத முயல்கிறேன்
கொப்பரைத் தண்ணீரைக்
கவிழ்ப்பதை விட
எப்போதும் சிரமமாகத்தான்
இருக்கிறது ஒரு
பேனாவுக்கு மை அடைப்பது’
-இது கல்யாண்ஜி எழுதிய கவிதை. இன்றைய பாட்டில் தண்ணீர் உலகில், புதுப்புது ஜெல் பேனாக்களின் உலகில் இந்தக் கவிதை எங்கள் தலைமுறையில் ஏற்படுத்திய அதிர்வை இப்போதும் ஏற்படுத்துமா தெரியவில்லை.இப்பொழுது வீடுகளில் கொப்பரை இருக்கிறதா என்றே தெரியவில்லை. எதிர்காலத்தில் பல விஷயங்களை நாம் நம் குழந்தைகளுக்கு விளக்க முடியுமா தெரியவில்லை. நாங்கள் எல்லாம் ஆற்றில்,கிணRRilRRற்றில் குளத்தில் குளித்தோம் என்பதை எப்படி விளக்கமுடியுமா.- you mean six-
ஆனால் எப்போதுமிருக்கிற சில விஷயங்களை,சில எளிய சந்தோஷங்களை, எந்த உலகமயமாக்கலும், எந்தப் பன்னாட்டு நிறுவனங்களும் கொள்ளையடிக்க முடியாது. பள்ளிக்கு வழியனுப்புகிறாள் வீட்டுவாசலில் நின்று குழந்தைகளை., ஒரு தாய். குழந்தைகள் கொஞ்சம் தள்ளிச் சென்றதும் அம்மாவை அழைத்து ஒரு பறக்கும் முத்தம், ஃப்லையிங் கிஸ் தருகின்றன.அது அம்மாவை வந்து சேர்கிற இடைப்பட்ட சொற்பக் கணத்தில் ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சி அவர்களுக்கு இடையே பறந்து போகிறது. இப்படி அபூர்வமான காட்சி ஒன்றைப் பார்க்க நேர்ந்தது.
’குழந்தை அனுப்பிய
காற்று முத்தத்தை
இடையில் பறந்த
வண்ணத்துப் பூச்சி
வாரிச் செல்கிறது ”
என்று ஒரு கவிதை எழுந்தது என்னில். இன்றைய சுற்றுச் சூழலில் வேகமாகக் கரி படிந்து கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலத்தின் பலநிற வண்ணத்துப் பூச்சிகள் கூட எதிர்காலத்தில் இருக்குமா தெரியவில்லை. ஆனால் மனிதன் இருந்து கொண்டேதான் இருப்பான். அவன் பார்க்க வேறு எதுவும் இருக்குமா இல்லையா என்றாலும். தி.ஜானகிராமன் சொல்வது போல கை ரேகையையே ஒரு நாள் முழுக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம்,அதில் வியப்பதற்கு அவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. -மேடுகள் ரேகைகளின் பெயர்பற்றிய சிறு விளக்கம்-
தி.ஜானகிராமன் சொல்வார்
பார்ப்பதற்கும் வியப்பதற்கும்
விஷயமாயில்லை
கை ரேகையையே
ஒரு நாள்முழுக்கப் பார்க்கலாம்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்
முதலில்
முட்டுச்சந்துகளாகத் தோன்றிய
ரேகைகள்
மேடுகள் தாண்டி
ஓடும்
கடலுள் வழியும்
நதிகளாயின
நவீன எழுத்தாளர்களை விடுங்கள். கம்பனின் ஒரு பாடல்
எண்ணுதற்கு, ஆக்க, அரிது/ இரண்டு மூன்று நாள்/விண்ணவர்க்கு ஆக்கிய/
முனிவன் வேள்வியை / மன்னினைக் காக்கின்ற /மண்ணின் மைந்தர்கள்/
கண்ணினைக் காக்கின்ற/ இமையிற் காத்தனர்..
காத்தன்ர் திரிகின்ற/ காளை வீரரில் /மூத்தவன், முழுதுஉணர் /முனியை நோக்கி, முன்னி நீ/ தீத்தொழில் இயற்றுவர் / என்ற தீயவர்,/ஏத்த அருங்குணத்தினாய் வருவது/ என்று என்றான்.
-கம்பர் கதை-
இப்படி நாம் உரைநடையில் விவரிக்கப் பல வெளிகளைத் திறந்துவைப்பதே கவிதை.
இந்த மாதிரி உடற்கூறு விஷயங்களை 1300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எப்படி கவனித்து இருக்கிறார்கள் என்று வியப்பாக இருக்கிறது.இவ்வளவு ஏன்.” எண்சாண் உடம்பிற்கு சிரசே பிரதானம்’என்று அளந்து வைத்திருக்கிறார்களே அது ஒரு அபூர்வ அவதானிப்பு இல்லையா. – ஒரு அடிக்கு 12 அங்குலம் எப்படி வந்தது ஒரு கதை-
அதனால்த்தான் கவிதை எங்கும் இருக்கிறது ஆனால் அதை சற்றே செப்பனிட வேண்டும்என்று கூறுகிறார்கள்
ஒருவரது உடலின் உயரம் அவரவர் கையின் எட்டுச்சாண் என்பது போல பல சொலவடைகளை அனுபவித்துச் சொல்லி வைத்திருக்கிறார்கள்.
1.அவசரத்தில அண்டாவுக்குள்ள கூட கை போகாது.
2.ஆழாக்கு அரிசின்னாலும் அடுப்புக் கட்டி மூனு வேணும்லா...- அரை லிட்டர் அரிசி-
3.தான் போகவே வழியைக் காணலியாம் விளக்குமாத்தையும் சுமந்து கிட்ட்ப் போச்சாம் மூஞ்சூறு
இப்படி நம்மைச் சுற்றி நிகழும் மனித, மிருகச் செயல்பாடுகள் தவிர்த்து இயற்கை தரும் பிரமிப்புகள் ஆயிரம்.
மலை உச்சியிலிருந்து ஹோ வென்ற ஓசையுடன் தரையில் மோதுகிற அருவி
தாகூரை எப்படி ஒரு கவிதை எழுத வைக்கிறது.பார்க்கலாமா
தன்னை / விடுவித்த மலையுச்சிக்குக்/கேட்கும்படி தரையில்/ சத்தமாய் மோதி/ நன்றி கூறுகிறது/அருவி./
*
புல்லின் மீதான/ பனித்துளிகளைத்/ தாவித்தாவி காவல் காக்கின்றன/ வெட்டுக்கிளிகள்
தாகூர் ஒரு மகாகவி, நாம் அவரை தேசிய கீதத்தில் பத்திரமாகப் பொதிந்து வைத்து விட்டோம். அவரின் ஸ்ட்ரே பேர்ட்ஸ் அற்புதமான தொகுப்பு.ஹைகூ கவிதைகளை இந்தியாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தும் தொகுப்பு அது. தாகூர் பற்றி இன்னொரு செய்தி-90வயதில் ஓவியம் கற்றவர்.
இயற்கையிலிருந்து யார்தான் கற்கவில்லை
”வெள்ளத்தனைய மலர் நீட்டம் மாந்தர் தம்
உள்ளத் தனையது உயர்வு”
ஆனால் சில விஷயங்கள் கூர்ந்து கவனிக்கிற சிலருக்கே, சிலபொழுதுகளில்த்தான் வாய்க்கும்,
ராஜ சுந்தரராஜனினொருகவிதை
கொடுப்பினை
இரா முழுக்கத்/தவமிருந்தன /வான் நிறைய மீன்கள்/பரிதியை நேர் நின்றுகண்டதோ/விடிய(லில்) வந்த ஒரு வெள்ளி.
உங்களுக்கு சில தலைப்புகளில் கவிதை எழுத நண்பர்கள் பயிற்சி தருவார்கள்.ஒரு தலைப்பின் கீழ் கவிதை எழுதுவது என்பது ஒரு கவிஞரின் சுதந்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்துகிற விஷயம். ஆனால் ஒரு தலைப்பு அல்லது பொருள் பற்றி நம்முடைய அறிதல் விசாலம் எப்படி இருக்கிறது என்று பயிற்சிக்கு இது உதவும். உதாரணமாக,நிழல் பற்றி எப்படி மூன்று வெவ்வேறு பார்வைகளில் யோசித்திருக்கிறார்கள் பார்க்கலாம்.
உச்சி வெயிலுக்குப் பயந்து/அஸ்திவாரத்திற்குள் பதுங்குகிறது/கோபுர நிழல்
ஒருதலைக்காதல் என்கிற தலைப்பில் ஒருகவிதை,
என்ன செய்தும்/ இவன்காலடியில் தலை வைத்துப் /பணியமறுக்கிறது நிழல்/ இவனின் நிழல்.
இவையிரண்டும் என்னுடைய கவிதைகள் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்டவை.
தகுதி என்ற தலைப்பில் ராஜ சுந்தரராஜன் கவிதை,
தகுதி: ஒரு பறவையிட்ட/ எச்சத்தின் / நிழலில்/ அயர்கிறோம் நானும் என் மந்தையும்/ அது மரமாகி நிற்கிறபடியால்.
நாலடியாரில் நல்ல நட்பை மாலைநிழலுக்கும்,அல்லாத நட்பை காலை நிழலுக்கும் ஒப்பிட்டு ஒரு பாடல் இருப்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.
இப்படி பல பார்வைகளை விவரிக்கிறதால் நாமும் இப்படிச் சொல்லலாம். உரைநடை என்பதை குடை நிழல் அல்லது மர நிழல் என்று பெயரிட்டால் கவிதையை கார்மேக நிழல் என்று சொல்லலாம். நாம் பார்ப்பதில் இருந்துதான் கவிதைக்கான கரு கிடைக்குமென்பதில்லை படிப்பதிலிருந்தும் கிடைக்கும். உதாரணமாக,
அம்மணப் பூக்களின் கற்பைப் பற்றி கனவைப்பற்றி யாருக்கென்ன கவலை
அடீ பாஞ்சாலிகளே நீங்கள் கர்ணன்களைக் காதலித்தென்ன பயன்/ஐந்து பேர் கூறு போட உங்களை வெல்லப் போவது / அர்ஜுனர்கள்தானே.,”
அடி சீதைப்பெண்ணே /உன் சுயம்வரத்தில்/கௌசிகனே /வில்லொடித்திருக்கலாம்/உன் பர்ணசாலைப் பிரசவம்/முதலிலேயே நிச்சயப்பட்டிருக்கும்./ மூலஸ்தானம் புகமுடியாத/ தாழம்பூக்களின்சாபம்/அலைபாய்கிற அரளிகளுக்கில்லை
நான் சுயம்வரித்திருக்கிற/ வாழ்க்கை/என் தவிர்ப்புகளின் மீது/உருவானது/ முயலகத் திமிறல்களுக்காக/ நான் முகஞ்சுளிக்காமல்/ நர்த்தன லௌகீகமென நான் சிரித்துத் தொலைக்கிறேன்.
பார்ப்போம் படிப்போம் படைப்போம் என்று சொல்லி இப்போதைக்கு அமர்கிறேன்.
அன்பான நண்பர்களே,
வணக்கம்,
அவ்வையின் இரண்டு வாக்குகளுடன் இந்த உரையாடலை ஆரம்பிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். அரிது அரிது மானிடராய்ப் பிறத்தலரிது என்கிற பாடலில் வருகிற ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல் அரிது என்கிற வரி ஒன்று. இன்னொன்று ‘ சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்‘ என்கிற வரி ஒன்று. நம்முடைய நல்லூழ் என்று சொல்லலாமா, நாம் அரிதான ஞானமும் கல்வியும் வாய்க்கப் பெற்று இங்கே கூடியுள்ளோம். இங்கே “கற்றது கைம்மண்ணளவு” என்கிற ஞானத்தையும் நாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். ஏனென்றால் நாம் கவிதை பயில ஒன்று கூடியிருக்கிறோம். அப்படியானால் கவிதை என்பது அவ்வளவு பெரிய விஷயமா அதற்கு கடலளவு ஞானம் வேண்டுமா என்கிற கேள்விகள் எழ்லாம். அப்போதுதான் அவ்வையின் மற்றொரு வாக்கு ஆற்றுப்படுத்தும் விதமாக ஒலிக்கிறது. “சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்.”என்கிற வாக்கு. ஆம் நாம் கவிதையைப் பழகி விடலாம் என்பதே என் கருத்து.
கவிதை என்பது என்ன என்பதற்கு திட்டமான வரையறை கிடையாது. அவரவர் அனுபவித்த கவிதை உணர்வுகளின் விளக்குதலாக நிறையச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.அவையே அழகான கவிதை வரிகள் போல இருக்கும்.
புதுமைப்பித்தன் கவிதை என்பது ஒரு மோகனமான கனவு என்கிறார்.
Poetry is an echo, asking a shadow to dance. – Carl Sandburg
கவிதை, ஒரு ‘நிழலை’ ஆடச் சொல்லிக் கேட்கும் ’எதிரொலி’ என்று கார்ல் சாண்ட்பர்க் என்பவர் சொல்லுகிறார். இதில் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் அர்த்தமிருக்கிறது. எதிரொலிக்கும் உருவம் கிடையாது நிழலுக்கும் உருவம் கிடையாது. – எதிரொலி நகைச்சுவை-
“Prose is words in best order, poetry is best words in best order ‘ உரைநடை என்பது வார்த்தைகளின் சிறந்த வரிசை: கவிதை என்பது சிறந்த வார்த்தைகளின் சிறந்த வரிசை” என்று ஒருவர் கூறுகிறார். ஆனால் இதை முழுக்க ஒப்புக் கொள்ள முடியாது.ஏனென்றால் கவிதை வெறும் வார்த்தை அடுக்குகள் அல்ல.
1) Poetry is everywhere; it just needs editing. – James Tate
கவிதை எங்கும் இருக்கிறது ஆனால் அதை சற்றே செப்பனிட வேண்டும் என்கிறார் ஜேம்ஸ் டாட்டே. இதுதான் நமக்கு உபயோகமும் தேவையுமானது.கவிதை எங்கும் இருக்கிறது யாரிடமுமிருக்கிறது.
1) The poet doesn’t invent. He listens. – Jean Cocteau
கவிஞன் கண்டுபிடிப்பதில்லை அவன் கவனிக்கிறான் என்கிறார்- ழீன் காக்தே
ஆமாம் கவனிக்கிறவன் கவிஞன் ஆகிறான். நம்மைச் சுற்றி நிகழ்பவை எல்லாவற்றிலும் கவிதை இருக்கிறது.
’காட்சி’ என்று ஒரு கவிதை.’ பாதசாரி’ என்கிற கவிஞர் எழுதியது.
காட்சி
என் பார்வையைப் பறித்துச் சூடிக்
கொண்டு போனது ஒரு காட்சி
காக்கி உடையில் ஒரு பெண் போலீஸ்
பஸ்ஸுக்கு காத்திருந்தாள்
I
தன் கைக்குழந்தையைத் தோள் சாய்த்து.
இந்தக் கவிதையை நன்கு கவனியுங்கள். ஒரு சாதாரணக் காட்சி ஐந்து வரிகளில் சொல்லப் படுகிறது. ஆறாவது வரியில் அது ஒரு மென்மையான உணர்வை எழுப்பி ஒரு கவிதையாகிறது. இதே பெண்போலீஸ் சாதாரண ஆடையில் இருந்தால், இந்த எஃபக்ட், அழுத்தம் கிடைக்குமா...? அது ஒரு பிரத்யேகமான காட்சியே இல்லை.
வாழ்வின் எல்லா அடுக்குகளிலும் கவிதை ஒளிந்திருக்கிறது என்பதைச் சொல்ல இன்னொரு உதாரணம்.
‘நறுக்கென்று
ஒரு சிறு கவிதை
எழுத முயல்கிறேன்
கொப்பரைத் தண்ணீரைக்
கவிழ்ப்பதை விட
எப்போதும் சிரமமாகத்தான்
இருக்கிறது ஒரு
பேனாவுக்கு மை அடைப்பது’
-இது கல்யாண்ஜி எழுதிய கவிதை. இன்றைய பாட்டில் தண்ணீர் உலகில், புதுப்புது ஜெல் பேனாக்களின் உலகில் இந்தக் கவிதை எங்கள் தலைமுறையில் ஏற்படுத்திய அதிர்வை இப்போதும் ஏற்படுத்துமா தெரியவில்லை.இப்பொழுது வீடுகளில் கொப்பரை இருக்கிறதா என்றே தெரியவில்லை. எதிர்காலத்தில் பல விஷயங்களை நாம் நம் குழந்தைகளுக்கு விளக்க முடியுமா தெரியவில்லை. நாங்கள் எல்லாம் ஆற்றில்,கிணRRilRRற்றில் குளத்தில் குளித்தோம் என்பதை எப்படி விளக்கமுடியுமா.- you mean six-
ஆனால் எப்போதுமிருக்கிற சில விஷயங்களை,சில எளிய சந்தோஷங்களை, எந்த உலகமயமாக்கலும், எந்தப் பன்னாட்டு நிறுவனங்களும் கொள்ளையடிக்க முடியாது. பள்ளிக்கு வழியனுப்புகிறாள் வீட்டுவாசலில் நின்று குழந்தைகளை., ஒரு தாய். குழந்தைகள் கொஞ்சம் தள்ளிச் சென்றதும் அம்மாவை அழைத்து ஒரு பறக்கும் முத்தம், ஃப்லையிங் கிஸ் தருகின்றன.அது அம்மாவை வந்து சேர்கிற இடைப்பட்ட சொற்பக் கணத்தில் ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சி அவர்களுக்கு இடையே பறந்து போகிறது. இப்படி அபூர்வமான காட்சி ஒன்றைப் பார்க்க நேர்ந்தது.
’குழந்தை அனுப்பிய
காற்று முத்தத்தை
இடையில் பறந்த
வண்ணத்துப் பூச்சி
வாரிச் செல்கிறது ”
என்று ஒரு கவிதை எழுந்தது என்னில். இன்றைய சுற்றுச் சூழலில் வேகமாகக் கரி படிந்து கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலத்தின் பலநிற வண்ணத்துப் பூச்சிகள் கூட எதிர்காலத்தில் இருக்குமா தெரியவில்லை. ஆனால் மனிதன் இருந்து கொண்டேதான் இருப்பான். அவன் பார்க்க வேறு எதுவும் இருக்குமா இல்லையா என்றாலும். தி.ஜானகிராமன் சொல்வது போல கை ரேகையையே ஒரு நாள் முழுக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம்,அதில் வியப்பதற்கு அவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. -மேடுகள் ரேகைகளின் பெயர்பற்றிய சிறு விளக்கம்-
தி.ஜானகிராமன் சொல்வார்
பார்ப்பதற்கும் வியப்பதற்கும்
விஷயமாயில்லை
கை ரேகையையே
ஒரு நாள்முழுக்கப் பார்க்கலாம்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்
முதலில்
முட்டுச்சந்துகளாகத் தோன்றிய
ரேகைகள்
மேடுகள் தாண்டி
ஓடும்
கடலுள் வழியும்
நதிகளாயின
நவீன எழுத்தாளர்களை விடுங்கள். கம்பனின் ஒரு பாடல்
எண்ணுதற்கு, ஆக்க, அரிது/ இரண்டு மூன்று நாள்/விண்ணவர்க்கு ஆக்கிய/
முனிவன் வேள்வியை / மன்னினைக் காக்கின்ற /மண்ணின் மைந்தர்கள்/
கண்ணினைக் காக்கின்ற/ இமையிற் காத்தனர்..
காத்தன்ர் திரிகின்ற/ காளை வீரரில் /மூத்தவன், முழுதுஉணர் /முனியை நோக்கி, முன்னி நீ/ தீத்தொழில் இயற்றுவர் / என்ற தீயவர்,/ஏத்த அருங்குணத்தினாய் வருவது/ என்று என்றான்.
-கம்பர் கதை-
இப்படி நாம் உரைநடையில் விவரிக்கப் பல வெளிகளைத் திறந்துவைப்பதே கவிதை.
இந்த மாதிரி உடற்கூறு விஷயங்களை 1300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எப்படி கவனித்து இருக்கிறார்கள் என்று வியப்பாக இருக்கிறது.இவ்வளவு ஏன்.” எண்சாண் உடம்பிற்கு சிரசே பிரதானம்’என்று அளந்து வைத்திருக்கிறார்களே அது ஒரு அபூர்வ அவதானிப்பு இல்லையா. – ஒரு அடிக்கு 12 அங்குலம் எப்படி வந்தது ஒரு கதை-
அதனால்த்தான் கவிதை எங்கும் இருக்கிறது ஆனால் அதை சற்றே செப்பனிட வேண்டும்என்று கூறுகிறார்கள்
ஒருவரது உடலின் உயரம் அவரவர் கையின் எட்டுச்சாண் என்பது போல பல சொலவடைகளை அனுபவித்துச் சொல்லி வைத்திருக்கிறார்கள்.
1.அவசரத்தில அண்டாவுக்குள்ள கூட கை போகாது.
2.ஆழாக்கு அரிசின்னாலும் அடுப்புக் கட்டி மூனு வேணும்லா...- அரை லிட்டர் அரிசி-
3.தான் போகவே வழியைக் காணலியாம் விளக்குமாத்தையும் சுமந்து கிட்ட்ப் போச்சாம் மூஞ்சூறு
இப்படி நம்மைச் சுற்றி நிகழும் மனித, மிருகச் செயல்பாடுகள் தவிர்த்து இயற்கை தரும் பிரமிப்புகள் ஆயிரம்.
மலை உச்சியிலிருந்து ஹோ வென்ற ஓசையுடன் தரையில் மோதுகிற அருவி
தாகூரை எப்படி ஒரு கவிதை எழுத வைக்கிறது.பார்க்கலாமா
தன்னை / விடுவித்த மலையுச்சிக்குக்/கேட்கும்படி தரையில்/ சத்தமாய் மோதி/ நன்றி கூறுகிறது/அருவி./
*
புல்லின் மீதான/ பனித்துளிகளைத்/ தாவித்தாவி காவல் காக்கின்றன/ வெட்டுக்கிளிகள்
தாகூர் ஒரு மகாகவி, நாம் அவரை தேசிய கீதத்தில் பத்திரமாகப் பொதிந்து வைத்து விட்டோம். அவரின் ஸ்ட்ரே பேர்ட்ஸ் அற்புதமான தொகுப்பு.ஹைகூ கவிதைகளை இந்தியாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தும் தொகுப்பு அது. தாகூர் பற்றி இன்னொரு செய்தி-90வயதில் ஓவியம் கற்றவர்.
இயற்கையிலிருந்து யார்தான் கற்கவில்லை
”வெள்ளத்தனைய மலர் நீட்டம் மாந்தர் தம்
உள்ளத் தனையது உயர்வு”
ஆனால் சில விஷயங்கள் கூர்ந்து கவனிக்கிற சிலருக்கே, சிலபொழுதுகளில்த்தான் வாய்க்கும்,
ராஜ சுந்தரராஜனினொருகவிதை
கொடுப்பினை
இரா முழுக்கத்/தவமிருந்தன /வான் நிறைய மீன்கள்/பரிதியை நேர் நின்றுகண்டதோ/விடிய(லில்) வந்த ஒரு வெள்ளி.
உங்களுக்கு சில தலைப்புகளில் கவிதை எழுத நண்பர்கள் பயிற்சி தருவார்கள்.ஒரு தலைப்பின் கீழ் கவிதை எழுதுவது என்பது ஒரு கவிஞரின் சுதந்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்துகிற விஷயம். ஆனால் ஒரு தலைப்பு அல்லது பொருள் பற்றி நம்முடைய அறிதல் விசாலம் எப்படி இருக்கிறது என்று பயிற்சிக்கு இது உதவும். உதாரணமாக,நிழல் பற்றி எப்படி மூன்று வெவ்வேறு பார்வைகளில் யோசித்திருக்கிறார்கள் பார்க்கலாம்.
உச்சி வெயிலுக்குப் பயந்து/அஸ்திவாரத்திற்குள் பதுங்குகிறது/கோபுர நிழல்
ஒருதலைக்காதல் என்கிற தலைப்பில் ஒருகவிதை,
என்ன செய்தும்/ இவன்காலடியில் தலை வைத்துப் /பணியமறுக்கிறது நிழல்/ இவனின் நிழல்.
இவையிரண்டும் என்னுடைய கவிதைகள் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்டவை.
தகுதி என்ற தலைப்பில் ராஜ சுந்தரராஜன் கவிதை,
தகுதி: ஒரு பறவையிட்ட/ எச்சத்தின் / நிழலில்/ அயர்கிறோம் நானும் என் மந்தையும்/ அது மரமாகி நிற்கிறபடியால்.
நாலடியாரில் நல்ல நட்பை மாலைநிழலுக்கும்,அல்லாத நட்பை காலை நிழலுக்கும் ஒப்பிட்டு ஒரு பாடல் இருப்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.
இப்படி பல பார்வைகளை விவரிக்கிறதால் நாமும் இப்படிச் சொல்லலாம். உரைநடை என்பதை குடை நிழல் அல்லது மர நிழல் என்று பெயரிட்டால் கவிதையை கார்மேக நிழல் என்று சொல்லலாம். நாம் பார்ப்பதில் இருந்துதான் கவிதைக்கான கரு கிடைக்குமென்பதில்லை படிப்பதிலிருந்தும் கிடைக்கும். உதாரணமாக,
அம்மணப் பூக்களின் கற்பைப் பற்றி கனவைப்பற்றி யாருக்கென்ன கவலை
அடீ பாஞ்சாலிகளே நீங்கள் கர்ணன்களைக் காதலித்தென்ன பயன்/ஐந்து பேர் கூறு போட உங்களை வெல்லப் போவது / அர்ஜுனர்கள்தானே.,”
அடி சீதைப்பெண்ணே /உன் சுயம்வரத்தில்/கௌசிகனே /வில்லொடித்திருக்கலாம்/உன் பர்ணசாலைப் பிரசவம்/முதலிலேயே நிச்சயப்பட்டிருக்கும்./ மூலஸ்தானம் புகமுடியாத/ தாழம்பூக்களின்சாபம்/அலைபாய்கிற அரளிகளுக்கில்லை
நான் சுயம்வரித்திருக்கிற/ வாழ்க்கை/என் தவிர்ப்புகளின் மீது/உருவானது/ முயலகத் திமிறல்களுக்காக/ நான் முகஞ்சுளிக்காமல்/ நர்த்தன லௌகீகமென நான் சிரித்துத் தொலைக்கிறேன்.
பார்ப்போம் படிப்போம் படைப்போம் என்று சொல்லி இப்போதைக்கு அமர்கிறேன்.
No comments:
Post a Comment